Vefa bu kadar zor bulunan bir şey mi?

Günler geçiyor, araya bir şeyler giriyor ama çıkış noktamız hep "vefa" oluyor.

Kızgınlıklarımızın, kırgınlıklarımızın sebebini 'vefasızlık' olarak adlandırıyoruz. Uzun uzun konuşmaların sonucu hep böyle oluyor. Oysa insan sevdiklerine nasıl vefasız olabilir ki? 

Ben inanmıyorum buna. Seven insan arar, sorar. Yılda bir de olsa bir satır karalayıverir sevdiğine. Mesafeleri bile alt eden ilişkiler bu şekilde hayatta kalmıyor mu zaten. Yoksa dayanılır mı özleme?

"Nasıl ya?"

"Niye böyle bir şey yaptı ki?"

"Arayacak mı acaba?"

"Ararsa ne diyeceğim?"

"Yok yahu unutmuştur, yoksa mutlaka arardı!"

...

Aramazdı bana kalsa. Aramayacak da. Çünkü "bitti". Bir arkadaşlığın daha sonuna geldik. Beni gördüğündeki şaşkınlığı gözlerimin önünden gitmiyor. O bakışlar aramızdaki dostluğun ne kadar vahim olduğunu anlatıyordu. Birbirimizi son görüşümüz olacağını da ekliyordu. Ölüm sessizliği altında oturduğumuz bir saat de böylece son buldu.

Şimdi olanları düşünüp düşünüp nedenler aramak boşuna. Bazı insanları çıkarmak gerekiyor hayatımızdan ki yenilerine yer açılsın. Vazgeçilmesi en zor olanlar bile aslında hayatımıza sadece ince bir iplikle bağlılar, fazlası değil.