Böyle kırık bakma

Bir insana ne kadar değer verilir?
Neresinde bırakmak, pes etmek gerekir?
Pamuk iplikleri kaldı aramızda. Bense bir ucundan tutmuş yavaş yavaş söküyorum ipleri. Çünkü sırtımı yasladığım o sonsuz dağ, yokluğunda bile arkamda olduğunu hissettiriyor. Sahilde yürürken sorguladığım insanlar, bundan sonra ne kadar hayatımda olacağını kestiremediğim insanlara dönüşmeye başladı bile. Birkaç gün ağladım, sonra hayatıma devam ettim yine. Alışkanlıklarla baş etmeyi öğrendim sanırım, yıllar sonra da olsa.
Herkes kendine bir pay çıkarabilir benim böyle olmamdan. Ben bu halimi seviyorum yine de. En içimden dediğimi en dışıma fırlatmasını çok iyi beceriyorum. Böyle ilerlemek zorunda bırakıldığım için, en iyi böyle yaşar oldum. Süresi dolanı arkada bırakıp hayata devam etmeyi...