'İnsanlar yavaş yavaş inanmamayı, güvenmemeyi, sevmemeyi ve kronik şüpheci olmayı öğrenir. Bu gerçekleştiğinde artık ne yazık ki çok geçtir. İnsanların "tecrübe" dediği şey budur. Kalbiyle bağlantısını kesmiş bir insana "tecrübeli" denir.'
Günlerdir üzerinde düşündüklerimin cevabı gibiydi bu cümleler. Nasıl, ne zaman olduğunu çözemeden kendimizi değiştirdik. Hep mutluluğu aradık ama hiç bulmak istemedik. Bulursak ne yapacağımızı bilememizdendi. Satır aralarına sığındık. Eşyalara, yiyeceklere, içeceklere bazen de açlığa. Kendimizi açlıkla cezalandırdık. Ölümün en can acıtan yollarındandı.
Hatalar yapıyor, onları unutup yenileriyle boğuşmaya başlıyorduk. Durup bir nefes almak için zamanımız yoktu. Rüzgârın peşine düşecek halimiz kalmamıştı. Başka şehirlerde başka evlerde, başka günleri yaşarken dönüp diğerimizi düşünecek yüreğimiz yoktu.
Köklerini dallarına dolamış bir ağaç gibi yalnız ve güçsüzdük.
Önceden kurulmuş bir saat gibi yaşıyorduk her şeyi. Zaman geçtikçe daha çok kopmaya başladık. Artık ne bedenlerimiz birlikteydi ne kalplerimiz. Elimizde kalan sadece bu 'an'ımızdı. Geçmişe baştan yüz çevirmiş, geleceğe korku dolu gözlerle bakmaktansa, onu yok saymaya karar vermiştik.
Bu kararı bize hayat aldırtmıştı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder