"Bana inan, düşündüm gelmeyi.."
Birilerine benzemeye çabalamak, insanı yıpratıyor. Birilerinin size benzeme çabası ise en çok sizi yıpratıyor. Tesadüf ya da tevafuk -hangisini kullanıyorsanız artık- demenin çok daha ötesine geçmiş durumda bazıları. Ben de gözümün içine sokmadıkları sürece hiçbirine müdahale etmiyorum. Çünkü kendimi tutamayıp ağzıma geleni saydığım çok kişi oldu. Sonunda düzeldi mi, evet. Ama aramızdakiler hâlâ eskisi gibi olmadı.
Bir de hayatımdan geçip giden insanların mutlu olmaları var. Sadece göz deviriyorum bu haberlere. Mutluluğun paçasından öyle bir tutacaksın ki direnebileceksin bütün tümseklere. Çoğunun bu konudaki başarısızlıklarına tanık olunca, insan sözlerini boşuna yormak istemiyor.
Ben de bazı insanlara özeniyorum, onların kendi 'evrenleri'ne en çok da. Düşününce aslında kendi 'evren'i olan insanları bulduğumu fark ettim. Dışa dönük olmanın en zorudur 'evren'siz yaşamak. Bu yüzden mıknatıs gibi gider bulurum öyle insanları. Birçoğu şaşırıyor hâlâ benim kendisini bulmama, onunla arkadaş olabilmeme. Birkaç gün önce attığım bir mesaj üzerine "Buket hissediyor musun kaybolduğumu, nasıl her seferinde bu ânı buluyorsun?" diye sordu. Bilmiyorum, sanırım bazı insanların duygu değişimlerini hissedebiliyorum ya da sadece telepatım. Benim de küçük 'evren'imin kapısını bu gizlemiştir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder