Hayatımdaki en güzel anlar yorgun argın kendimi fuara, standın arkasına attığım zamanlar. Cuma günü yine fuarın kapısından girdiğimizde;
"Fuara gelince evimize gelmişiz gibi hissediyorum." dedim.
Başka bir cümle özetleyemezdi duygularımı sanırım.
Üzerimdekilerden kurtulup kitapların üzerine kendimi bıraktım. Sabahki toplantı hakkında birkaç cümle söylendi, uykusuzluktan dem vuruldu ve atmosfere geri dönüldü. Yabancı insanlar, selam vermeye gelen arkadaşlar, 'sen otur ben hallederim'ci dostlar...
Bir ara gelecek planlarımı konuştum yazarımla. Görüşememizden, eskisi gibi konuşamadığımızdan şikayet etti. Yayınevine gel, dedi. Tamam dersten sonra gelip uyurum biraz, dedim.
Sorularımın cevaplarını kendim bulduğumun farkında ve beni rahat bırakıyor her zamanki gibi. Yapmam gereken işleri bile sabırla yavaş yavaş yapmaya başlamış olmam, geceleri uyuyup dosyalarımı biriktirmemin hayra alamet olmadığının da farkında.
Ben de farkındayım.
Bundan daha fazlasının.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder