Unutur mu insan?

Birine güvenmenin güzel bir şey olduğunu okumuştum bir kitapta. Ben bu duyguyu nerede kaybettim diye düşünmekten kendimi alamadım. Kimin uğruna, ne olmuştu da vazgeçmiştim her şeyden? Bir süre sonra bıraktım kendimi hırpalamayı. Olmuştu işte. Neyi, nasılı bu gerçeği değiştiremezdi. Yaşadıkları karşısında değişen herkes gibi ben de değişmiştim. Belki biraz olgunlaşmış, kırılmış yada güçlenmiştim. Zamanın hızına yetişmeye çalışmadan yaşamıştım hayatımı, hep bir boşvermişlikle. Güven duygusunu bilmediğim için kayıplarımın bir önemi de olmuyordu. Hâlâ da böyle hissediyorum bazı konularda. Her an her şeyi bırakabilecekmişim gibi emanetmiş gibi davranıyorum. Eskiden olduğu gibi de yazamıyorum bu yüzden. Belki de yaşanmışlıkları yazmakla gerçeğe döndüremediğimi fark ettiğimden.
Unutur muyum? Hiç sanmıyorum.
İnsanlar olayları unutsa da hislerini unutamazlarmış çünkü. O yüzden bazı duygularla tekrar yüz yüze gelmek için sabırsızlanıyorum. Belki de yeniden hissedene kadar ara vermeliyim.