"Sen dünyanın bir ucunda
ben ellerim avucumda
kaldım bu boş diyarda.
Olur ya insan değişir,
başka bedenlerle sevişir
gerek yok suçluluk duymaya."
Birine kitap almak ona dünyaları vermekle eş değer olmalı. Birine kilometrelerce uzaktan duygularını anlatmak, hayatı iki kişilik yaşamakla denk olmalı. Yoldayken bulduğun ufak bir fırsatta hemen sesine, fikrine koştuğun insandan daha değerli bir şey var mıdır hayatta? Peşi sıra dökülen gözyaşların, kırılan kalbin, sana daha derin bir dostluk getireceğini bilemiyor insan. Daha ilk günden, hayatımdaki "keşke"me dönüşmesi bir tesadüf olamazdı. Yüz yüze gelmemiz ve bir çift kahve her şeyi çözüyor.
Geçmişi bu kadar önemli yapan neydi bilmiyorum. Eski defterleri açınca içinden çıkanlar karşısında yaşanan bu duraksamanın ve sessizliğin neden olduğunu da anlayamıyorum hâlâ. Oysa ne de güzel günler geçirmiştik beraber. Ayaklarımız birbirine dolanarak çizgilere basmadan yürümeye çalıştığımız sokaklar hâlâ aynı duruyor. Tekrar tekrar geçiyorum o sokaklardan, kaldırım taşlarını değiştirdiler mi diye bakmak için. Köşesinde kavga etmemişiz gibi yeniden dolanıyorum o parkın çevresinde. Salıncağa oturup son hızla sallanıyorum. Düşmemden korkan kimse olmadan, özgürce. Gökyüzüne bir metre daha yakın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder